Η ιστορία ενός σκελετού «βαμπίρ» που βρέθηκε με καρφωμένο πόδι

Νέα επιστημονικά στοιχεία ήρθαν στο φως για την ανασκαφή που είχε σοκάρει την Πολωνία το 2014

Το 2014, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν έναν σκελετό στο νεκροταφείο μια πόλης στη βορειοδυτική Πολωνία με ένα τούβλο σφηνωμένο στο στόμα του και πασσάλους στα πόδια του. Πίστευαν ότι ο άνθρωπος δολοφονήθηκε τον 18ο αιώνα, επειδή οι κάτοικοι της πόλης τον θεώρησαν βαμπίρ.

Τώρα, η γενετική και η ιατροδικαστική ανάλυση έδειξε ότι ο χώρος ταφής δεν περιείχε έναν άντρα αλλά μια γυναίκα που είχε ηλικία τουλάχιστον 65 ετών όταν πέθανε, ξανθιά με μπλε μάτια.

Η Newsweek αναφέρει ότι οι επιστήμονες στο Pomeranian Medical University του Szczecin της Πολωνίας σχεδιάζουν τώρα ένα τρισδιάστατο μοντέλο για το κρανίο της γυναίκας, το οποίο σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν για να αναδημιουργήσουν αυτό με το οποίο έμοιαζε το πρόσωπό της.

Η Μονάδα Γενετικής Ιατροδικαστικής στο Πανεπιστήμιο θα κατασκευάσει το πρόσωπό της σε φυσικό μοντέλο από πλαστικό υλικό και θα το αποκαλύψει στο κοινό μέσα στους επόμενους μήνες. Ο Andrzej Ossowski, ο επικεφαλής της μονάδας, δήλωσε στον ιστότοπο Science στην Πολωνία: «Θέλουμε να δείξουμε ότι με τη βοήθεια σύγχρονων μεθόδων μπορούμε να αντικαταστήσουμε σκελετούς που είναι πολύ συνηθισμένοι σε μουσεία με 3D μοντέλα που βασίζονται στην έρευνα».

Μάλιστα, είπε, ότι οι κάτοικοι μπορεί να είχαν σκοτώσει τη γυναίκα γιατί νόμιζαν ότι ήταν μάγισσα και την βεβήλωσαν έτσι ώστε να αποτρέψουν την άνοδό της από τον τάφο της. Το τούβλο στο στόμα της είχε σκοπό να την κρατάει στο έδαφος.

Οι «Δοκιμασίες των μάγων» του Σάλεμ (the Salem witch trials), είναι ίσως το πιο γνωστό κυνήγι μαγισσών στην Αμερική αλλά ήταν γνωστές και σε όλη την Ευρώπη πριν από τον 19ο αιώνα ενώ οι αρχαιολόγοι είχαν ανακαλύψει «αντι-βαμπίρ» τάφους στην Πολωνία, τη Βουλγαρία και την Ιταλία.

Ο θρύλος των βαμπίρ

Σύμφωνα με τον θρύλο, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών και βγαίνουν από τους τάφους μόνο τη νύχτα, καθώς δεν μπορούν να αντικρίσουν το φως τη μέρας. Στα έργα φαντασίας παρουσιάζονται με μεγάλους κυνόδοντες με τους οποίους τρυπούν το δέρμα των θυμάτων τους.

Η πίστη ότι υπάρχουν βαμπίρ ήταν διαδεδομένη σε όλη τη Βουλγαρία και άλλα μέρη της Κεντρικής Ευρώπης κατά διάρκεια του Μεσαίωνα.

Μέθυσοι, κλέφτες και δολοφόνοι ήταν πιθανοί υποψήφιοι για να γίνουν βαμπίρ. Θεωρούσαν απολύτως πιθανό το σενάριο  οι βρυκόλακες να ζουν μεταξύ των ανθρώπων μέσα στις πόλεις, να παντρεύονται και να γίνονται πατέρες. Τη νύχτα, όμως, ήταν καταδικασμένοι να περιπλανώνται στην ύπαιθρο σε αναζήτηση αίματος. Ο μεσαιωνικός άνθρωπος πίστευε ότι αυτό το είδος βαμπίρ θα μπορούσε να εξοντωθεί με ένα παλούκι στην καρδιά.

Ο θρύλος λέει ότι το βαμπίρ είναι η ψυχή ενός παρανόμου που πέθανε στα βουνά, σε δάσος ή σε επαρχιακό δρόμο και το πτώμα το έφαγαν τα κοράκια και οι λύκοι. Επειδή μια τέτοια ψυχή δεν επιτρέπεται να εισέλθει στον ουρανό ή στην κόλαση παραμένει στη γη και στοιχειώνει στον τόπο όπου σκοτώθηκε. Ζει πίνοντας το αίμα των διερχομένων.

Ένας άλλος θρύλος λέει ότι βαμπίρ μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος που πέθανε με βίαιο ή αφύσικο θάνατο.