Ασπασία Μπόγρη: Το κορίτσι από το Άργος που αρνήθηκε να πεθάνει

 Από τις 2.50 το μεσημέρι της Δευτέρας 12 Αυγούστου 2013 η Ασπασία δίνει την πιο δύσκολη μάχη της ζωή της. Ήταν η στιγμή που ο πατέρας της, Γιώργος, την πυροβόλησε εξ επαφής μετά τη μεσημεριανή τους έξοδο για φαγητό στα Φιλαράκια, στην πλατεία Λαϊκής Αγοράς του Άργους.

Στη συνέχεια πήγε σπίτι του και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Στις 22 Αυγούστου κατέληξε στο Τζάνειο. Ένα τεράστιο «γιατί;» συνοδεύει από τότε όποιον συζητάει για αυτή την υπόθεση…

Το περιστατικό μέσα σε λίγα λεπτά είχε μαθευτεί σε όλη την πόλη του Άργους. Οι περισσότεροι κάτοικοι γνωρίζουν τον εσωστρεφή Γιώργο Μπόγρη, την πολύ όμορφη σύζυγό του και το παιδί τους. Όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα για την Ασπασία.

Η 23χρονη Ασπασία προσπαθεί εδώ και 6 χρόνια να κερδίσει τη ζωή που της έκλεψε ο ίδιος ο πατέρας της όταν την πυροβόλησε πισώπλατα για να εκδικηθεί τη μητέρα της.

«Θέλει να είναι δίπλα στους φίλους της” λέει η μητέρας της, “να κάνει περισσότερες βόλτες, να δέχεται έντονα ερεθίσματα που θα τη βοηθήσουν περισσότερο στη μάχη για την αποκατάστασή της. Μπορώ να πω, ότι η Ασπασία είναι σταθεροποιημένη παθολογικά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό κομμάτι σε αυτούς τους ασθενείς. Δεν παύει όμως να είναι ένα βαρύ περιστατικό. Αντιληπτικά δείχνει να πηγαίνει καλύτερα. Με τη βοήθεια των φυσικοθεραπευτών της στήνει καλύτερα τον κορμό και το κεφάλι της. Ωστόσο η Ασπασία δεν περπατάει, δεν μιλάει, δεν κινείται. Αν δεν την γυρίσω στο κρεβάτι, δεν θα το κάνει ποτέ μόνη της, θα μείνει στην ίδια θέση. Αν δεν την ταΐσω δεν θα φάει ποτέ. Κακά τα ψέματα, δεν πετάω στον ουρανό» σημειώνει η Σπυριδούλα Φατούρου. 

“Δεν μπορώ να εργαστώ και δεν διαπραγματεύομαι ούτε να κάνω κάποια έκπτωση σε ζητήματα που αφορούν την υγεία του παιδιού μου. Για μένα δεν με ενδιαφέρει, αλλά για την Ασπασία, δίνω τη ζωή μου. Πληρώνουμε τα πάντα. Θα σας πω όμως κάτι που είναι αλήθεια. Ο Θεός δεν μας έχει αφήσει ποτέ. Δεν θέλω χρήματα στο χέρι. Αν μπορεί κάποιος να αναλάβει κάποια από τα έξοδά μας, όπως ενοίκιο, νοσηλεύτρια, θα το εκτιμούσα” υπογραμμίζει.

“Αν ο Θεός αποφασίσει να την αφήσει έτσι, γιατί όλα είναι θέλημα Θεού, όταν έρθει εκείνη η ώρα προσεύχομαι να μην φύγω πρώτη από τη ζωή,αλλά να πεθάνουμε μαζί. Είναι η αγωνία όλων των γονέων που έχω συναντήσει και τα παιδιά τους βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα. Ωστόσο ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στις ευπαθείς ομάδες” καταλήγει.