Το Δημόσιο αποσύρεται από τη διεκδίκηση ακινήτων εντός σχεδίου

Τέλος στην «δήμευση» χιλιάδων ιδιοκτησιών βάζει διάταξη νόμου του υπουργείου Οικονομικών, με την οποία το δημόσιο παύει να διεκδικεί ακίνητα εντός σχεδίου πόλεων που κάποτε υπήρξαν δημόσια δασικά αλλά στη συνέχεια έχασαν το δασικό τους χαρακτήρα χωρίς όμως να φύγουν από την διαχείριση του υπουργείου Οικονομικών.

Τα ακίνητα αυτά ενώ έχουν δηλωθεί στο Κτηματολόγιο από τους πολίτες που έχουν πληρώσει αντίστοιχα φόρους μεταβίβασης για την αγορά τους καθώς και ΕΝΦΙΑ, το Ελληνικό δημόσιο -καθ’ υπόδειξη των Διευθύνσεων Δασών- μέχρι σήμερα διεκδικούσε υποβάλλοντας ενστάσεις κατά των ιδιωτών.

Με τον τρόπο αυτό σε πολλές περιοχές της Αττικής και της χώρας το δημόσιο βρέθηκε να διεκδικεί ολόκληρες πολυκατοικίες και δομημένους χώρους, προκαλώντας σοβαρές δικαστικές εμπλοκές στους πολίτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι αντιμέτωποι με το Δημόσιο και τη Γενική Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας του υπουργείου Οικονομικών έχουν βρεθεί τα τελευταία χρόνια χιλιάδες πολίτες στους Δήμους Νέου Ηρακλείου, Νέας Ιωνίας, Αγίας Βαρβάρας, Περιστερίου, Χαϊδαρίου και Γαλατσίου, ενώ ανάλογα προβλήματα αντιμετώπισαν και σε άλλες περιοχές της χώρας.

Με την νέα διάταξη (άρθρο 15) του υπουργείου Οικονομικών στο νομοσχέδιο για την εξαγορά καταπατημένων δασικών εκτάσεων που δόθηκε σε διαβούλευση, το Δημόσιο θα απέχει στο εξής από την άσκηση αγωγών σε ακίνητα που βρίσκονται σε εκτάσεις εντός σχεδίων πόλεως ή οικισμού και για τα οποία δεν εφαρμόζεται ο νόμος περί προστασίας δασών και δασικών εκτάσεων (998/1979 ).

Όπως αναφέρει η ρύθμιση, τα ακίνητα αυτά έχουν περιέλθει στη διαχειριστική αρμοδιότητα του υπουργείου Οικονομικών με πρωτόκολλα παράδοσης-παραλαβής. Επειδή όμως τα πρωτόκολλα αυτά συνοδεύονταν κατά την υποβολή δηλώσεων και ενστάσεων στο κτηματολόγιο μόνο από στοιχεία εδαφικού εντοπισμού, οι Κτηματικές Υπηρεσίες δεν διαθέτουν επαρκή στοιχεία για αυτά και επομένως δεν υπάρχουν βάσιμες ελπίδες δικαίωσης των θέσεων του Ελληνικού Δημοσίου. «Σταθμίζοντας όλα τα ανωτέρω καθώς και την αναστάτωση που προκαλείται και θα συνεχίσει να προκαλείται στην κοινωνική και οικονομική ζωή εκ των ως άνω εν πολλοίς ανυποστήρικτων ενστάσεων και αγωγών του Δημοσίου, ο νομοθέτης επιλέγει να απέχει στο εξής από την άσκηση» αναφέρει το σκεπτικό του νόμου.